Column: 3, 4, 5, 6, (7), 8, 1000, 9

Je hebt van die cijfers met een bijzondere betekenis, klassieke muziek telt er vele. Tatatataaa is Beethoven 5, de Eroïca is zijn 3e en de Pastorale zijn 6e terwijl nummer 6 bij Tsjaikovski Pathétique heet. Voor die zes andere symfonieën van Beethoven bestaan geen bijnamen, al is men de 9e Ode an die Freude gaan noemen… marketing hè.

Bij Vier letzte Lieder denken we meteen aan Richard Strauss, de Quattro Stagioni zijn van Vivaldi, maar bij Piazzolla bestaat een jaar eveneens uit 4 Jaargetijden. Die sieben letzten Worte des Erlösers am Kreuze horen bij Haydn en Mahler 8 heet niet Mahler 8 maar Sinfonie der Tausend :).

Mozart en Haydn deden goede zaken met hun resp. 41 en 104 symfonieën, want enkele collega-componisten legden het loodje na voltooiing van hun 9e symfonie. Mahler noemde zijn negende niet Symfonie 9 maar Das Lied von der Erde. De ‘echte’ 9e kwam alsnog tot stand en werd een soort van Abschied, want de 10e bleef onvoltooid en mag volgens sommigen geen deel uitmaken van de reeks van negen, vooral omdat het ‘geen Mahler’ is omdat een ander het reliek heeft aangeraakt c.q. afgerond.

Bruckner, Dvořák en Schubert kwamen ook niet verder dan negen symfonieën, en weet dat Schubert er in werkelijkheid slechts acht schreef; gek genoeg is nummer 8 de Onvoltooide en heette de 9e ooit de 7e omdat de ware 7e ontbreekt; verdorie Franz, wat meer tijd en aandacht voor je administratie was mooi geweest!

O ja, Louis Spohr, Ralph Vaughan Williams en Malcolm Arnold schreven er negen en ook Glazoenov wist zijn 9e niet te voleindigen.

Voor mij geldt in ieder geval: ik schrijf er géén negen… ik schrijf er geen één.