Duitsland – Nederland: 1-0

De tijd dat we anders tegen Duitsland aankeken ligt ver achter ons, wie herinnert zich niet de vetes die telkens weer de kop opstaken bij een EK of WK voetbal? Als ik daaraan terugdenk hoor ik de stem van mijn vader weer, hij had voor die wedstrijden een volstrekt eigen Litanie van Allerheiligen.

Inmiddels ligt de oorlog steeds verder achter ons en zijn Duitsers onze gewaardeerde oosterburen. Heel wat steden en regio’s daar vormen de vakantiebestemming voor duizenden Nederlanders en andersom komen zij ook graag onze kant op.

Nu het coronavirus ook de kunsten heeft verlamd, doet de cultuursector een beroep op de overheid om ook deze beroepsgroep te hulp te schieten. Het resultaat is magertjes –we zien onze vakminister meer niet dan wel- , vooral musici hebben het zwaar te verduren, om maar te zwijgen van de freelancers, die door een collegaminister nog eens verweten wordt hier zelf schuldig aan te zijn, o.a. door een baan geweigerd te hebben. Sans gêne. Bewijs van hoe men er hier tegenaan kijkt, hij had ook net zo goed ‘jullie doen er niet toe’ kunnen zeggen. Zijn geforceerde excuses hiervoor een paar dagen later verhullen niet dat hij er toch zo over denkt.

Nee, dan Duitsland, daar wordt niet getwijfeld over het feit dat kunst juist de kwintessens is van een samenleving en ook nog eens goed is voor de staatskas. Daar investeert men in de toekomst, hier domineert het kortetermijndenken en moet het product tastbaar zijn. Daar hadden ze Bach, Schütz, Beethoven, Brahms, Wagner, Schumann, Mendelssohn, Strauss, Gluck, Eisler, Telemann, Hindemith, Bruch, von Weber… wij moeten het doen met, nou ja, Duitsland wint.

Ik smolt afgelopen week toen Angela Merkel heel zorgzaam de ‘liebe Künstler’ in deze crisis toesprak en hen troost en financiële hulp aanbood. Voor het eerst in mijn leven had ik er niets op tegen gehad als ik tien kilometer verderop geboren was, alleen vraag ik me af op wie mijn vader dan had moeten schelden.