(G)een moment voor jezelf

Emoties worden pas echt emoties als die met veel vertoon geëtaleerd worden. Emo-tv is inmiddels doorgedrongen tot de diepste krochten van de samenleving, een sportprestatie wordt pas geloofwaardig als de sporter, bezweet en nog buiten adem, in de microfoon hijgt dat ie de juiste benen of instelling had en hier lang naar heeft toegewerkt. Precies zo gaat het in bepaalde muziekprogramma’s als optredens omlijst worden met invoelend hoofdschudden en gekweld kijken… en dan nog de tranen.

De opmerking ‘je hoeft er toch niet te kijken’ stemt me bedroefd, want stel ik wíl kijken, dan gaat het mij er enkel om dat ik ook in teruggetrokkenheid wil kunnen genieten van mijn Douwe Egberts-momentje, zonder te moeten worden afgeleid door wat anderen ervan vinden. Voor het overige storen mij die explosies of luidkeelse Bravo’s bij klassieke concerten net zo zeer; kennelijk is het belangrijk dat de zaal weet dat jij er iets van vond. Ik herinner me in dat kader nog de staande uitbundigheid van het publiek na zo’n concert, maar nog meer de dirigent die me backstage vroeg of ik het ook zo zwaar beroerd had gevonden (hij drukte zich trouwens anders uit… hij noemde het kut). De ‘eenzame’ genieters zijn die mensen die gefascineerd de muziek in zich opnemen en op volstrekt persoonlijke wijze de pastorale sfeer, liefde of het grote lijden kunnen ervaren. Net zoals je met het lezen van een boek je eigen gedachtewereld creëert. Als je in mijn gezelschap een museum bezoekt moet je er ernstig rekening mee houden dat ik meteen na de ticketcontrole al afscheid neem, om mezelf de kans te geven stil te staan bij of juist voorbij te lopen aan een kunstwerk. Het erover hebben komt later wel, bij de koffie.

Nog steeds vind ik het geen applaus na de Mattheus op Goede Vrijdag in Leipzig het mooiste applaus, want de Tränen zijn voor mezelf.