Na de muziek

De klassieke muziekpraktijk is een etalage van tradities en patronen. Na een artikel over een van die rituelen –de concertkleding- richt ik vandaag mijn pijlen op de taferelen na de voorstelling.

Na de muziek !

Een klassiek concert verloopt eigenlijk altijd volgens protocol, en protocollen zijn heilig en veilig. Zelfs op de Noordpool kent men het format, je weet wat er gaat gebeuren, alles lijkt voorgeprogrammeerd en ingestudeerd. Want wat zien we na afloop?

Deel 1 (met soloconcert)

• dirigent en solist omhelzen elkaar, buigen, lopen weg
• ze komen terug, orkest staat op en gaat zitten
• dirigent en solist lopen weg, komen terug, klappen voor elkaar en orkest, buigen
• solist speelt al dan niet een korte toegift
• loopt een of meerdere keren weg, keert terug en verdwijnt

Deel 2 (vaak met symfonie)

• dirigent int applaus, loopt weg, keert terug
• laat de spelers met een bijzondere rol in het stuk opstaan voor een extra applaus
• dirigent loopt maar weer eens weg, komt terug en laat het orkest opnieuw opstaan
• dirigent krijgt een bloemetje en schenkt dat aan een vrouw uit het orkest, zij acteert blij verrast, zo van: nee toch, voor mij?
• dirigent komt terug, legt een hand op zijn hart, buigt en gaat weer weg
• uiteindelijk blijft hij weg… hèhè

Soms wijkt men af van het ceremonieel, zoals die dirigent die de bloemen op de partituur legde, of het Budapest Festival Orchestra dat, na zelf stoelen en pupiters verplaatst te hebben, van gedaante veranderde en het publiek een prachtig stukje Mozart toezong. Philippe Herreweghe’s toegift, waarin hij zelf meedeed aan een soort van rap van John Cage, overtrof alles. Daar heeft men het nu nog over.