Concertkleding

De klassieke muziekpraktijk is een etalage van tradities, het vak staat stijf van rituelen. Dat roept bij mij de vraag op of we hier nu voor altijd aan vastplakken en we die oubollige gewoontes op het podium dus voor lief moeten nemen.
In de komende columns stel ik dit soort zaken aan de orde, vandaag:

Concertkleding !

Wanneer ik al eens kritiek uit op de concertkleding krijg ik ze vaak op mijn sodemieter. ‘Zo was het altijd’ of ‘zo hoort het nu eenmaal’ zijn doorgaans de sterkste argumenten. Ik ben juist blij dat veel van vroeger niet meer is, denkend aan korte voetbalbroekjes, hoepeljurken en badmutsen. Klassieke (orkest)musici echter worden geacht op te treden in pinguïnkostuum, broekpak en glimmende schoenen, en natuurlijk alles in het zwart; wat ontbreekt is de pruik, de concertbadmuts. De levendigheid is vaak ver te zoeken, sommige zien er echt beroerd uit in hun concertoverall.

Modedesigners en kleurenexperts staan te popelen om hier verandering en kleur in aan te brengen. Maar ze krijgen de kans niet, want belangrijk zijn de noten en niet de kleding, dus toch maar weer die saaie unisono outfit. Al staan kwaliteit en presentatie elkaar niet in de weg en weten we van de vele transities in de mode, trendy klassiek mag blijkbaar niet.
Ik vraag me ook wel eens af in hoeverre dit beeld een belemmering vormt voor de jeugd om fan te worden van klassieke muziek.

Dat het ook anders kan heb ik gezien bij concerten met (o.a.) Jordy Savall, Yannick Nézet-Séguin, Kathia Buniatishvilli, The Academy of Ancient Music en Patricia Kopatchinskaja.
Muziek om ook naar te kijken.