Muziek is (meer dan) een feestje

Bij muzieklezingen in de omgeving gaat het vaak over de verschillen tussen de diverse muziekgenres. Klassieke muziek komt er helaas vaak bekaaid vanaf, want dat is voor mensen op leeftijd, de componisten zijn allemaal dood, het is altijd serieus en nooit leuk. Klassiek wordt niet echt als een feestje ervaren.

Dat is wat je noemt een uitdaging, want, oud noch krakkemikkig, moet ik dan mijn idiote liefde voor klassieke muziek gaan uitleggen en proberen de clichématigheid van het denkpatroon te doorbreken. Wat me overigens doet denken aan mijn eigen vooringenomenheid richting opera en ballet in mijn jonge jaren. Ik wist toen heel zeker dat die aanstellerij voor mij niet was weggelegd, ook al had ik er nog nooit eentje bijgewoond. Later overkwam me hetzelfde toen het over popmuziek ging, maar gelukkig weet ik inmiddels beter.

Gaandeweg heeft de transitie in mij plaatsgehad, maar daar was wel wat voor nodig, lezen en ondergaan vooral. Onder het motto ‘je leert de smaak pas kennen als je geproefd hebt’ heb ik diverse recepten (voorstellingen) uitgeprobeerd en bleek er achter al die muziek een complete wereld van emoties, culturen en processen schuil te gaan. En dan ook nog eens afkomstig van normale mensen, zelfs als ze al dood waren en Mozart, Schubert, Jim Morrison of Kurt Cobain heetten, allemaal klassiek, niet leuk, wel goed.

Je mist veel als je muziek slechts ziet als vermaak en gezelligheid. Net zoals in een spannend boek of aangrijpende film gaat het ook over dingen die je in een doorsnee achtuurjournaal aantreft, zaken als bedrog, milieu, innerlijke verscheurdheid, liefde en #MeToo. En dus is muziek een afspiegeling van het leven, wel een mooie.