Oproep

Man o man, het doet zeer, geen concerten, geen ontmoetingen en biertje achteraf. Als het er niet is, mis je het pas helemaal, zoals je thuis het tikken van de klok mist als die is blijven stilstaan.
Voor ons dagelijks shotje muziek zijn we naast cd en Spotify aangewezen op de videofilmpjes van opera- en balletgezelschappen, solisten en ensembles. Dat ze ons in deze krankzinnige tijd met hun creaties blijven bemoedigen en inspireren is bewonderenswaardig. Ze zijn ons niet vergeten.

Oproep!

Ik hoop dat wij hen na de crisis ook niet vergeten, want deze mensen missen behalve het podium momenteel ook hun inkomsten. Dat geldt in het bijzonder voor de vele ZZP’ers onder musici, dansers en logistiek medewerkers. De bergen werk die al verzet zijn gaan in rook op, het werk dat ze nu verrichten is onbezoldigd. Werken en er niet voor betaald worden, ga er maar aanstaan. Menigeen kan zich daar geen voorstelling van maken en zou dat nóóit accepteren.

De sector heeft het sowieso moeilijk, hier moet kunst zich keer op keer bewijzen om vervolgens het eerste afvoerputje te worden bij bezuinigingen; dank aan Cornald Maas die dit zo volmaakt verwoordde in het tv-programma M.
Terwijl in werkelijkheid niemand zonder kan, een samenleving zonder theaters en festivals is ondenkbaar, of zoals Nietzsche het uitdrukte: Ohne Musik wäre das Leben ein Irrtum.