Verslaving

Zaterdag 20 juni 2020 ga ik bijschrijven als een gedenkwaardige dag, zoals ik eerder al met 31 mei 2006 deed. Veertien jaar geleden lukte het me om van de ene op de andere dag te stoppen met roken. Dat geeft nog élke dag voldoening, hoe blij kun je zijn om niet meer verslaafd te zijn.

Nu was het muziek dat de dag zo speciaal maakte. Vanaf maart 2020 stonden we droog, de mondiale lockdown zorgde ervoor dat theaters dicht gingen, festivals geschrapt werden en echt alles waar je je op verheugd had gecanceld werd, voor musici een ultieme knock-out.

Ik geef hier eerlijk toe dat deze uitschakeling ook gevreten heeft aan mijn muziekbehoefte, er klonk thuis verdacht weinig klassieks, nooit eerder was me dit overkomen. Oké, op vakantie op een camping of zonovergoten terras, het zou ook pas echt vreemd en ongezond zijn als uitgerekend dan je gedachten afdwalen naar Tristan und Isolde of War Requiem.

Maar de gedwongen ‘vakantie’ van dit jaar duurde wel heel lang, het gebrek aan partituur en akoestiek begon te knagen. Gelukkig was daar de gedenkwaardige 20e juni 2020. Tijdens een paneldiscussie over klassieke muziek n.C. (na corona) in het theater van Heerlen speelden jonge talentvolle pianisten composities van Beethoven, Chopin en Chabrier, aangevuld met twee KV-’s van Mozart door een strijkkwartet en blaastrio.

Voor iedereen was dit de eerste livemuziek in jaren, zo zei men dat het voelde, het was als hemelwater na een maandenlange periode van droogte. Mij kostte het achter de presenteermicrofoon de grootste moeite om het droog te houden.

Hoe blij kun je zijn om weer verslaafd te zijn.